Κέντρο Ολιστικής Συναισθηματικής Ανάπτυξης «Συναισθηματίζειν»

«Μην κλαις. Είμαι σίγουρος ότι δεν είναι τόσο κακό! Δεν είναι το τέλος του κόσμου.» «Δεν υπάρχει τίποτα κακό, τίποτα για το οποίο να στεναχωριέσαι. Όλα είναι εντάξει.» «Μην κλαις. Δεν βλέπεις ότι το άλλο παιδί δεν ήθελε να σε πληγώσει;» «Κοιτάξε τη θετική πλευρά. Δεν μπορείς να δεις ότι αυτό συνέβη για καλό λόγο;» «Μην ανησυχείς. Να σου πω κάτι αστείο που άκουσα τις προάλλες. Πάμε να πάρουμε και ένα παγωτό. Αυτό θα σου φτιάξει τη διάθεση.» «Γιατί δεν προσπαθείς να κάνεις αυτό ή εκείνο; Νομίζω ότι πρέπει απλώς να τον αγνοήσεις.» «Ξεπέρασέ το.» «Μη γίνεσαι γκρινιάρης.»  «Είσαι υπερβολικά ευαίσθητος.» «Τώρα ξέρεις πώς ένιωσα όταν μου συνέβη το ίδιο. Στα έλεγα.» Όλες αυτές οι εκφράσεις μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, αλλά δεν βοηθούν το παιδί να αισθανθεί ότι ακούγεται και συνδέεται μαζί σας.    Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο όταν προσπαθείτε να φτιάξετε τη διάθεση ενός παιδιού που είναι αναστατωμένο και δεν πετυχαίνει. Αυτό συμβαίνει επειδή αισθάνεται ότι τα συναισθήματά του δεν γίνοντα

  «Μην ανησυχείς, το κάνει απλώς για να τραβήξει την προσοχή»   Part II (…to be continued) Πώς «δίνω προσοχή» στο παιδί μου; Τι σημαίνει το «ακούω»; Η ακρόαση δεν αφορά μόνο τη λήψη και την αποθήκευση πληροφοριών, αλλά να ακούμε με την καρδιά μας, όχι μόνο με τα αφτιά. Ακούω σημαίνει ότι αφήνω τον εαυτό μου να αισθάνεται και να έχεις επίγνωση των συναισθημάτων που διατρέχουν τον άλλο… Μερικές φορές η ακρόαση είναι εύκολη. Ακούμε με προσήλωση και ηρεμία και υπάρχει μια υπέροχη, φυσική ροή ανάμεσα σε εμάς και το παιδί μας.  Άλλες φορές η ακρόαση μπορεί να είναι πιο δύσκολη. Τα συναισθήματα των παιδιών μας πυροδοτούν τα δικά μας και προκαλούν δυσφορία. Ας κάνουμε μερικές ερωτήσεις στον εαυτό μας:  Θυμάστε κάποια στιγμή να κάνετε ότι ακούτε και απλώς να κουνάτε το κεφάλι σας, ενώ περιμένετε τη σειρά σας για να μιλήσετε;   Θυμάστε κάποια στιγμή να κάνετε ότι ακούτε, ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεστε και κρίνετε;   Θυμάστε κάποια στιγμή να κάνετε ότι ακούτε, ενώ στην πραγματικότητα να σκέφτε

  Ένα από τα πιο συνηθισμένα παράπονα των γονιών είναι για το πώς τα παιδιά προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή. Όταν τα παιδιά χρησιμοποιούν λάθος τρόπους για να τραβήξουν την προσοχή, όπως να προκαλούν φασαρία, να υπερβάλλουν ή να προσποιούνται ότι πονάνε, νιώθουν ότι κινδυνεύουν να αγνοηθούν και ζητούν άμεσα και ανοιχτά προσοχή. Πριν γίνουμε έξαλλοι, ας αναρωτηθούμε: Πώς έμαθε το παιδί να είναι χειριστικό; Γιατί δεν μπορεί να ζητήσει ανοιχτά μια αγκαλιά, μια απάντηση στην ερώτησή του ή να το παίξουν; Ξανά και ξανά όμως τα παιδιά επιπλήττονται επειδή κλαίνε ή θυμώνουν. Ας το ξεκαθαρίσουμε: τα συναισθήματα δεν είναι κακή συμπεριφορά. Αντίθετα, η καταστολή των συναισθημάτων τους τα βλάπτει: με την πάροδο του χρόνου, αν γίνεται επανειλημμένα, καταστρέφει την ικανότητά τους να σχετίζονται με τους άλλους. Η συναισθηματική «λογοκρισία» ξεκινά από νωρίς. Ένα από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που λέμε σε ένα μωρό που κλαίει είναι «Σσσς!». Το λέμε καταπραϋντικά, αλλά γιατί ακριβώς τα κλείνουμε;