«Τα συναισθήματα των γονέων μπροστά στα παιδιά: έκφραση ή καταστολή;»
Πολλοί γονείς ανησυχούν ότι η εμφάνιση των αρνητικών τους συναισθημάτων μπροστά στα παιδιά τους θα τα κάνει να υποφέρουν. Το φαινόμενο της «συναισθηματικής μετάδοσης» είναι πραγματικό και μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι οι γονείς μπορούν να μεταφέρουν το άγχος ή τον φόβο τους στα παιδιά.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η θεωρία που λέει ότι πρέπει να «είμαστε πραγματικοί» με τα παιδιά μας, και ότι θα επωφεληθούν από την παρακολούθηση ενός γονέα που αγωνίζεται και αντιμετωπίζει τα αρνητικά συναισθήματά του, όπως κάθε άλλος άνθρωπος.
Υπάρχουν τρεις έννοιες που πρέπει να ληφθούν υπόψη όταν πρόκειται για συναισθηματική παρουσίαση μπροστά στα παιδιά: καταστολή, «ανεξέλεγκτη» έκφραση και συζήτηση συναισθημάτων.
🤫Η καταστολή του συναισθήματος είναι όταν κρύβετε τα εξωτερικά σημάδια ενός συναισθήματος. Δυστυχώς, δεν λειτουργεί πολύ καλά - η πράξη της καταστολής του συναισθήματός σας αυξάνει στην πραγματικότητα την αρτηριακή σας πίεση. Οι παρατηρητές μπορούν να αναλάβουν την αγωνία σας παρά τις προσπάθειές σας να το κρύψετε, κάνοντάς τους να αισθάνονται άγχος. Πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε επίσης ότι όταν οι γονείς αισθάνονται αρνητικά συναισθήματα (όπως θυμό ή δυσαρέσκεια) και τα κρύβουν από τα παιδιά τους, βιώνουν χαμηλότερη ποιότητα σχέσης και μειωμένη ανταπόκριση στις ανάγκες του παιδιού τους.
😭Από την άλλη πλευρά, η «ανεξέλεγκτη» έκφραση θυμού και θλίψης από τον γονέα δεν είναι επίσης χρήσιμη για το παιδί. Χωρίς περιορισμούς έχουμε συγκίνηση υψηλής έντασης, χωρίς προσπάθειες ρύθμισης ή ανάληψης αυτής. Φωνάζοντας, συντρίβοντας πράγματα και κατηγορώντας κάποιον άλλον είναι κάποια από τα παραδείγματα.
😕 Άρα, αν στη μία ακραία καταστολή είναι κακή, και στην άλλη η ανεξέλεγκτη έκφραση είναι επίσης κακή, ποιο είναι το μεσαίο έδαφος; Αυτό θα μιλούσε για συναισθήματα για να δείξει στο παιδί ότι προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει. Μια συγκρατημένη έκφραση συναισθήματος θα ήταν: «Φοβάμαι και προσπαθώ να το αντιμετωπίσω».
Αλλά πώς θα μπορούσατε να επιτύχετε μια ισορροπημένη προσέγγιση στο σπίτι;
Παράδειγμα 1ο:
«Είμαι πολύ λυπημένος και πρέπει να φύγω από το δωμάτιο για να κλάψω». Το παιδί σας αντιλαμβάνεται ότι κάτι είναι λάθος, αλλά δεν ξέρει τι είναι.
Παράδειγμα 2ο:
Είστε τόσο λυπημένοι και δεν μπορείτε να σταματήσετε να κλαίνε μπροστά από το παιδί σας.
Παράδειγμα 3ο:
Είστε πολύ λυπημένοι και κλαίτε. Πείτε στο παιδί σας ότι είστε πολύ κουρασμένοι και έχετε μια κακή μέρα - και ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Εξηγείτε ότι πρόκειται να καθίσετε και να χαλαρώσετε ή να μιλήσετε με κάποιον και σύντομα, θα νιώσετε καλύτερα.
Μόνο το τρίτο σενάριο δίνει την ευκαιρία στο παιδί να μάθει για τα συναισθήματα και πώς να τα αντιμετωπίσει. Οι ερευνητές το αναφέρουν ως γονέας που ενεργεί ως «συναισθηματικός προπονητής». Σε αυτό το στυλ γονικής μέριμνας, τα αρνητικά συναισθήματα θεωρούνται ευκαιρία για τα παιδιά να μάθουν πώς να λύσουν προβλήματα.
Οι γονείς δεν πρέπει να κρύβουν συναισθήματα ή να τα απελευθερώνουν, εντελώς, χωρίς όρια. Αντ’ αυτού, μπορούν να κατονομάζουν τα συναισθήματά τους και να μιλούν για αυτά, με όρους που τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν.
#firstingreece #kidsemotions #selflove #greece #forabetterfuture #forabetterworld #feelingsmatter #emotionalintelligence #emotionaleducation #sinaisthimatizein #thessaloniki #childrenlove #childrengrowth #actionwithlove #kidspace #childrenworld #attachmenttheory #kidsactivities #emotionalhealth
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου